System składający się z ruchomego urządzenia z automatyczną blokadą, współpracującego z giętką prowadnicą zabezpieczającą (lina, lina metalowa, itp.). System może być uzupełniony amortyzatorem upadku.

System składający się z ruchomego urządzenia z automatyczną blokadą współpracującego ze swoją sztywną prowadnicą zabezpieczającą (szyna, lina metalowa itd.). System może być uzupełniony amortyzatorem upadku.

System opasujący ciało, przeznaczony do powstrzymywania upadku. Szelki bezpieczeństwa mogą być skonstruowane z taśm, klamer i innych elementów odpowiednio umieszczonych i dopasowanych do ciała osoby tak, aby zatrzymać ją w czasie upadku i bezpośrednio po nim.

Składniki systemu hamującego upadek, które gwarantują zatrzymanie upadku z wysokości przy zachowaniu całkowitego bezpieczeństwa, zmniejszając powstałą energię uderzenia. UWAGA: jeżeli używamy amortyzatora wraz z liną, maksymalna długość zestawu nie może przekroczyć 2 m.

Opisuje elementy i sytuacje ochrony indywidualnej przed upadkiem z wysokości.

Elementy łączące lub składowe systemu. Łącznikiem może być zatrzaśnik lub hak.
Klasa A: łącznik kotwiczący z automatycznym zamknięciem, używany jako element składowy i przeznaczony do połączenia bezpośrednio z właściwym typem kotwiczenia
Klasa B: łącznik podstawowy z automatycznym zamknięciem, używany jako element składowy
Klasa M: łącznik wielofunkcyjny, podstawowy lub zatrzasnik, używany jako element składowy, który można poddać obciążeniu według małej lub dużej osi.
Klasa Q: zatrzasnik do długotrwałego lub stałego zastosowania, z zamknięciem na śrubę. Po całkowitym zakręceniu ta część staje się częścią nośną łącznika.
Klasa T: łącznik krańcowy z automatycznym zamknięciem, przeznaczony do stosowania jako element podsystemu, umożliwiający zamocowanie w taki sposób, aby obciążenie było ustawione we wcześniej ustalonym kierunku.

Elementy łączące lub składowe systemu chroniącego przed upadkiem. Linką bezpieczeństwa może być lina wykonana z włókien syntetycznych, lina metalowa, taśma lub łańcuch.
UWAGA: linka bez amortyzatora nie może być stosowana jako system zatrzymujący upadek.

System ustalający pozycję przy pracy składa się z elementów (pasa i liny ustalającej pozycję przy pracy), które są połączone ze sobą w taki sposób, aby stworzyć całościowe wyposażenie.

Część systemu chroniącego przed upadkiem, umożliwiająca zamocowanie urządzenia zatrzymującego upadek do struktury.
Typ A - NIE ŚOI: Urządzenie kotwiczące z jednym lub wieloma stałymi punktami zakotwienia wymagającymi kotwy konstrukcyjnej.
Typ B: Urządzenie kotwiczące z jednym lub wieloma stałymi punktami zakotwienia niewymagającymi kotwy konstrukcyjnej.
Typ C - NIE ŚOI: Urządzenie kotwiczące wykorzystujące elastyczne zabezpieczenie z maksymalnym odchyleniem o 15°.
Typ D - NIE ŚOI: Urządzenie kotwiczące wykorzystujące sztywne zabezpieczenie z maksymalnym odchyleniem o 15°.
Typ E: Urządzenie kotwiczące przeznaczone do stosowania na powierzchniach pochyłych do maksymalnie 5°.

Specyfikacja ogólnych i minimalnych wymagań, metod badań, doboru, użytkowania i konserwacji osłon oczu i twarzy.

Wymagania, parametry, metody badań odnoszące się do osłon twarzy zapewniających ochronę przed łukiem elektrycznym.

Norma wskazuje metodę badania umożliwiającego ustalenie poziomu tłumienia hałasu (NRR - Noise Reduction Rating) ochronników słuchu, zgodnie z zaleceniami EPA (Agencji Ochrony Środowiska w USA). Przepisy są również zgodne z 29CFR 1910.95, programem ochrony słuchu.

Standardowa metoda testowa do określania wskaźnika łuku elektrycznego i standardowa specyfikacja produktów do ochrony twarzy.

OBOWIĄZKOWE

Typ 1: Siła uderzenia przenoszona na makietę głowy nie może przekraczać 4 450 N, podczas upadku przedmiotu o wadze 3,6 kg (8 funtów) z prędkością 5,5 m/s (metrów na sekundę).

Przebicie: 1 kg przebijak nie może dotknąć sztucznej głowy przy prędkości 7,0 m/s.

Niepalność: hełm nie może się palić i rozprzestrzeniać płomienia dłużej, niż 5 s po jego odstawieniu.

Odporność elektryczna: test dowodowy przy 20 000 woltów dla klasy E lub 10 000 woltów dla klasy G. Klasa C nie zapewnia ochrony przed zagrożeniami elektrycznymi.

Typ 2: Oprócz wymagań typu 1, ochrona głowy typu 2 musi również spełniać następujące warunki:

Tłumienie energii: przyspieszenie nie może przekraczać 150 g w przypadku upadku na makietę głowy i na bok przy użyciu sztucznej głowy o masie 5 kg i prędkości 3,5 m/s.

Przebicie boczne: z przodu, z tyłu i po bokach, 1 kilogramowy przebijak nie może dotknąć sztucznej głowy przy prędkości 5,0 m/s.

OPCJONALNE

ANSI/ISEA Z89.1 4 opcje: niska temperatura (LT), wysoka temperatura (HT), odwrotna pozycja noszenia i wysoka widoczność.

Wymagania odnoszące się do odzieży chroniącej przed ciekłymi chemikaliami, z połączeniami
nieprzepuszczającymi cieczy w postaci płynnej (typ 3) lub rozpylonej (typ 4), w tym do wyrobów
odzieżowych zapewniających tylko częściową ochronę ciała (typy PB [3] i PB [4]).

Norma określa minimalne wymagania w odniesieniu do następujących typów odzieży, krótkiego lub
wielokrotnego użytkowania, chroniącej przed chemikaliami:

- Odzież chroniąca całe ciało, wyposażona w połączenia nieprzepuszczające cieczy (typ 3: odzież
szczelna na ciecz w postaci płynnej);
- Odzież chroniąca całe ciało wyposażona w połączenia nieprzepuszczające cieczy w postaci rozpylonej (typ 4: odzież szczelna na ciecz w postaci rozpylonej).

Uwaga: poprzednio normy te nosiły następujące nazwy EN1512 (typ 4) i EN1511 (typ 3).

a - Dla środków ochronnych osłaniających tylko niektóre części ciała (korpus, ręce, nogi), niezbędne są jedynie wymagania szczegółowe dla materiałów wchodzących w skład odzieży (typ 6, 4 i 3).

OCHRONA PRZED CZYNNIKAMI GORĄCYMI I PŁOMIENIEM

Norma określa wymagania w zakresie odporności materiałów oraz odzieży ochronnej na czynniki
gorące i płomienie. Ma zastosowanie w stosunku do artykułów odzieżowych wyprodukowanych
z elastycznych materiałów, przeznaczonych do ochrony ciała ludzkiego, za wyjątkiem dłoni, przed
czynnikami gorącymi i/lub płomieniem.

Przeprowadza się następujące badania:

MAIVE2
	EN ISO 11612
	A1 A2 B1 C1 E3 F1

Odzież ochronna na poziomie C1 jest używana, gdy potencjalne ryzyko jest stosunkowo niskie.
Odzież ochronna na poziomie C1 zapewnia minimalną ochronę i nie jest odpowiednia do pracy
przy przygotowywaniu stężonych pestycydów. Może być stosowana jako podstawowa odzież ochronna z innymi artykułami, gdy potencjalne ryzyko jest stosunkowo wyższe.

Odzież ochronna na poziomie C2, w tym odzież chroniąca częściowo ciało, jest używana, jeśli
ustalono, że wymagane jest większe zabezpieczenie, niż to zapewniane przez odzież ochronną na
poziomie C1. Odzież ochronna na poziomie C2 zazwyczaj zapewnia równowagę między komfortem
a ochroną. Ta odzież ochronna nie jest odpowiednia do pracy przy przygotowywaniu stężonych
pestycydów. Może być stosowana jako podstawowa odzież ochronna z innymi artykułami, gdy
potencjalne ryzyko jest stosunkowo wyższe.

Odzież ochronna na poziomie C3, w tym odzież chroniąca częściowo ciało, jest używana, jeśli
ustalono, że potencjalne ryzyko jest wysokie. W przypadku kombinezonów na poziomie C3 konieczne jest zachowanie środków ostrożności w postaci krótkotrwałego użytkowania, ponieważ kombinezony mogą wytwarzać nadmierne ciepło, które prowadzi do wyczerpania i stresu cieplnego. Odzież ochronna na poziomie C3, w tym odzież chroniąca częściowo ciało, jest odpowiednia do pracy z rozcieńczonymi oraz skoncentrowanymi pestycydami.

Potencjalne ryzyko należy ocenić na podstawie toksyczności produktu fitosanitarnego (patrz na
etykietę) i stopnia narażenia pracownika. Na przykład, łatwo zrozumieć, że stopień narażenia
pracownika będzie znacznie wyższy w przypadku oprysku z traktora z otwartą kabiną niż w przypadku oprysku ręcznego.

Wymagania odnoszące się do odzieży chroniącej przed ciekłymi chemikaliami, która zapewnia
ograniczoną ochronę przed ciekłymi produktami chemicznymi (środki ochrony typu 6), w tym do
artykułów odzieżowych chroniących jedynie niektóre części ciała (typ PB [6]).

Norma określa minimalne wymagania odnoszące się do odzieży chroniącej przed chemikaliami,
krótkiego bądź wielokrotnego użytkowania, zapewniającej ograniczoną ochronę. Odzież krótkiego
użytkowania chroniąca przed chemikaliami jest zaprojektowana w ten sposób, aby mogła być
używana w przypadku prawdopodobnego narażenia na lekkie rozpylania, na aerozole ciekłe
lub o niskim ciśnieniu, na lekkie rozpryski, przy których nie jest potrzebna całkowita osłona przed
przenikaniem cieczy (na poziomie molekularnym).

ODZIEŻ OCHRONNA ROZPRASZAJĄCA ŁADUNKI ELEKTROSTATYCZNE

Ta norma europejska określa wymagania materiałowe i konstrukcyjne dotyczące odzieży ochronnej
rozpraszającej ładunki elektrostatyczne, stosowanej jako element jednolitego systemu uziemień w
celu zapobiegania wyładowaniom zapalającym. UWAGA: wymagania te mogą być niewystarczające w odniesieniu do atmosfer palnych wzbogaconych tlenem. Nie uwzględniono zastosowania do ochrony przed napięciami sieci zasilających.

Często konieczna jest kontrola niepożądanych ładunków elektrostatycznych na osobie.

Potencjał elektrostatyczny może być niebezpieczny ze względu na możliwość wywołania
niebezpiecznych iskier pochodzących z wyładowań. Po ocenie ryzyka konieczne może okazać się
stosowanie środków ochrony indywidualnej rozpraszających ładunki elektryczne.

Użytkowanie odzieży certyfikowanej zgodnie z normą EN1149-5 jest wówczas uzasadnione. Zgodnie
z aneksem II-A-2.3 do dyrektywy ATEX 1999/92/WE, pracownicy powinni być wyposażeni w odzież
roboczą wykonaną z materiałów nie wytwarzających wyładowań elektrostatycznych, które mogłyby
spowodować zapłon w atmosferze zagrożonej wybuchem.

Potencjał elektrostatyczny może także wpływać na urządzenia wrażliwe na wyładowania elektryczne.
Dlatego też odzież antyelektrostatyczna jest często używana w zakładach produkujących elektronikę,
np. przy liniach montażowych półprzewodników. Jest również używana w zakładach z kontrolowaną
atmosferą, takich jak zakłady lakierowania aut, w celu uniknięcia emisji cząsteczek, które mogłyby
np. osiadać na lakierze karoserii.

Rozpraszanie ładunku antystatycznego może zostać przeprowadzone przez impregnację ograniczającą formowanie się ładunków lub poprzez dodanie nici z włókna węglowego lub metalu. Osoby noszące odzież rozpraszającą ładunki elektryczne powinny koniecznie posiadać uziemienie z rezystancją poniżej 10⁸ Ω, np. poprzez noszenie odpowiedniego obuwia, takiego jak obuwie ochronne zgodne z normą EN ISO 20345 lub w inny odpowiedni sposób.

ODZIEŻ CHRONIĄCA PRZED CHŁODEM

Norma określa wymagania i metody szczegółowych badań dotyczące pojedynczych wyrobów
odzieżowych (kamizelki, kurtki, płaszcze, spodnie) chroniących ciało przed wychłodzeniem w
środowisku o obniżonej temperaturze.

Odzież przeznaczona do użytkowana w umiarkowanie niskiej temperaturze (-5°C i powyżej) w celu
zapewnienia ochrony przed miejscowym wychłodzeniem skóry.

Może być stosowana nie tylko do pracy na zewnątrz, jak na przykład w przemyśle budowlanym, ale
również do pracy wewnątrz, na przykład w przemyśle stpożywczym.

Odzież ta nie musi być koniecznie wykonana z materiałów nieprzemakalnych bądź szczelnych na
przesiąkanie wody.

To wymagania opcjonalne do niniejszej normy.

X: Klasa odporności termicznej, Rct
X: Klasa przepuszczalności powietrza, AP
X: / cler wyrobu odzieżowego
X: Klasa odporności na przesiąkanie wody, WP (opcjonalne)

SPRZĘT O ZWIĘKSZONEJ WIDOCZNOŚCI W SYTUACJACH ŚREDNIEGO RYZYKA

Norma określa wymagania dotyczące sprzętu o zwiększonej widoczności w postaci odzieży lub
urządzenia zdolnego do wizualnego sygnalizowania obecności użytkownika.

Sprzęt o zwiększonej widoczności ma zapewnić użytkownikowi widoczność w sytuacjach niskiego
lub średniego ryzyka we wszystkich warunkach dziennych i/lub przy oświetleniu reflektorów
pojazdów lub oświetlenia w ciemności. Niniejsza norma nie ma zastosowania do sprzętu o
wysokiej widzialności w sytuacjach wysokiego ryzyka, które są objęte normą EN ISO 20471.

Minimalna powierzchnia w m2 dla typu B1 i B2:

Minimalna powierzchnia w m2 dla typu A, B3 i AB:

Norma określa wymagania i metody badań dotyczące niewentylowanej odzieży chroniącej przed
skażeniami cząstkami promieniotwórczymi.

Odzież tego typu przeznaczona jest jedynie do ochrony ciała, ramion i nóg użytkownika, lecz może być stosowana łącznie z dodatkowym wyposażeniem chroniącym inne części ciała (na przykład: butami, rękawicami, sprzętem ochrony dróg oddechowych).

Odzież jest klasyfikowana według nominalnego wskaźnika ochrony (zależność między stężeniem
cząstek atmosfery otoczenia w stosunku do stężenia cząstek wewnątrz odzieży), określanego w
zależności od całkowitego przecieku wewnętrznego (zależność między stężeniem cząstek wewnątrz
odzieży w stosunku do stężenia wewnątrz pomieszczenia, gdzie wykonywane są badania).

Istnieją następujące klasy:

OCHRONA PODCZAS SPAWANIA I W PROCESACH POKREWNYCH

Norma określa wymagania szczegółowe dla odzieży ochronnej stosowanej przez osoby zatrudnione
przy spawaniu i czynnościach podobnego typu i o podobnym poziomie ryzyka.

Ten typ odzieży przeznaczony jest do ochrony użytkownika przed odpryskami stopionego metalu,
oparzeniem podczas krótkotrwałego kontaktu z płomieniem, promieniowaniem cieplnym oraz
promieniowaniem ultrafioletowym. Odzież przeznaczona jest do noszenia w temperaturze otoczenia
w sposób ciągły przez 8 godzin.

MAIVE2
	EN ISO 11611
	A1 Klasa 2

ODZIEŻ OSTRZEGAWCZA O INTENSYWNEJ WIDZIALNOŚCI

Norma określa wymagania dotyczące odzieży ostrzegawczej, która ma za zadanie sygnalizować
wizualnie obecność użytkownika w niebezpiecznych sytuacjach, w każdych warunkach oświetlenia
dziennego i nocnego oraz w światłach reflektorów. Występują trzy klasy odzieży ostrzegawczej.

Każda klasa musi posiadać minimalne powierzchnie materiałów widzialnych wchodzących w skład
odzieży. Im wyższa klasa, tym większa widzialność odzieży:

Oznakowanie:

X : Klasa powierzchni ostrzegawczej (od 1 do 3)

EN ISO 20471  

2
Max. 25x

EN ISO 20471

2 : Klasa powierzchni ostrzegawczej (od 1 do 3)

Max. 25x : oznakowanie opcjonalne, maksymalna dozwolona ilość prań dla danego modelu. Na tym przykładzie należy odczytać: maksymalnie 25 prań (temperatura podana we wskazówkach
konserwacji na etykiecie ubrania).

Norma określa wymagania i metody badań szczegółowych dla odzieży chroniącej przed zimnem w
temperaturach poniżej - 5°C (chłodnie / skrajne zimno).

Rozróżnia się dwa typy odzieży:

Wyrób odzieżowy: zakrywający część ciała, na przykład kurtka, bluza, płaszcz.
Zestaw odzieżowy: zakrywający całe ciało (tułów + nogi), na przykład kombinezon, kurtka z
ogrodniczkami.

X (bielizna B/C/R): /cler odzieży
X: Klasa przepuszczalności powietrza, AP
X: Klasa odporności na przesiąkanie wody, WP (opcjonalne)

Norma EN ISO 374-5 określa wymagania i metody badań dla rękawic ochronnych w celu ochrony użytkownika przed mikroorganizmami (pleśń i bakterie, ewentualnie wirusy).

Przenikanie pleśni i bakterii (przebadane zgodnie z normą EN374-2): Badanie, za pomocą którego sprawdza się szczelność rękawic pod względem wody i powietrza.

Przenikanie wirusów (przebadane zgodnie z metodą B normy ISO 16604): Proces, który określa odporność na przenikanie patogenów przenoszonych przez krew.

– metoda badania z wykorzystaniem bakteriofagów Phi-X 174.

Rękawica, w zależności od typu, będzie opatrzona następującym piktogramem:

Przykłady zastosowania:

Obszar zastosowania ma decydujące znaczenie, ponieważ w zależności od przeznaczenia rękawica może wymagać połączenia kilku właściwości w celu spełnienia koniecznych wymogów ochrony. Dlatego bardzo ważne jest, aby stosować się do zalecanych obszarów zastosowania i wyników badań laboratoryjnych zawartych w instrukcji obsługi. Zaleca się jednak sprawdzenie, czy rękawice są odpowiednie do zamierzonego zastosowania, poprzez wcześniejsze przeprowadzenie testów, ponieważ warunki pracy mogą różnić się od warunków badania, w zależności od temperatury, ścierności i zniszczenia.

Norma ISO 18889 określa wymagania dotyczące rękawic ochronnych dla osób pracujących przy pestycydach oraz osób mających z nimi kontakt.

Rękawice klasy G1 są zalecane, gdy potencjalne ryzyko narażenia jest stosunkowo niskie. Rękawice nie powinny być stosowane w kontakcie z pestycydami o wysokim stężeniu ani w przypadku zagrożeń mechanicznych. Rękawice klasy G1 są przeważnie jednorazowe.

Rękawice klasy G2 są odpowiednie, gdy potencjalne ryzyko narażenia jest wyższe. Rękawice nadają się do stosowania zarówno z rozcieńczonymi, jak i skoncentrowanymi pestycydami. Rękawice klasy G2 spełniają również minimalne wymagania dotyczące wytrzymałości mechanicznej i dlatego są odpowiednie do czynności wymagających użycia rękawic o minimalnej odporności mechanicznej.

Rękawice klasy GR zapewniają ochronę tylko stronie chwytnej dłoni i przeznaczone są dla pracowników mających ponowny kontakt z suchymi lub częściowo suchymi pozostałościami pestycydów, obecnych na powierzchni rośliny po zastosowaniu pestycydu.

Norma EN ISO374-1 określa wymagania dla rękawic przeznaczonych do ochrony użytkowników przed niebezpiecznymi chemikaliami.

• Przesiąkanie (testowane według normy EN374-2): Rozpylanie powietrza i wody w celu sprawdzenia szczelności przez porowatość, szwy, mikrootwory lub inne niedoskonałości rękawicy.

• Zniszczenie (testowane według normy EN374-4): Określenie wytrzymałości fizycznej materiałów na zniszczenie po stałym kontakcie z niebezpiecznymi substancjami chemicznymi.

• Przenikanie (testowane według normy EN16523): To proces, w którym cząsteczki związku chemicznego przechodzą przez materiał rękawicy ochronnej na skutek ciągłego kontaktu.

Wersja EN ISO normy EN374-1 wprowadza pojęcie 3 typów ochrony przed przenikaniem substancji chemicznych:

- Typ A: Rękawica uzyskuje wskaźnik wytrzymałości na przenikanie równy przynajmniej 2 dla 6 testowanych produktów chemicznych ujętych na liście określonej przez normę.

- Typ B: Rękawica uzyskuje wskaźnik wytrzymałości na przenikanie równy przynajmniej 2 dla 3 testowanych produktów chemicznych ujętych na liście określonej przez normę.

- Typ C: Rękawica uzyskuje wskaźnik wytrzymałości na przenikanie równy przynajmniej 1 dla 1 testowanego produktu chemicznego ujętego na liście określonej przez normę.

IRAM 3610 is an Argentine standard specifying safety footwear requirements and testing methods. It covers 42 different types of tests: structural, material, minimum height, etc. The tests concern everything from impacts to the fingers (up to 200 J of energy) to finger compression (up to 1500 kg/3307 lb), and mechanical resistance of the leather, linings, insoles, tongues, outsoles, etc.

Norma EN511 określa wymagania i metody badań rękawic ochronnych zabezpieczających przed zimnem przekazywanym konwekcyjnie lub za pośrednictwem przewodzenia do -30°C (opcjonalnie do -50°C ). Zimno to może być związane z warunkami klimatycznymi lub z działalnością zawodową.

Przy wyborze rękawic chroniących przed zimnem należy uwzględnić kilka parametrów, takich jak temperatura otoczenia, zdrowie użytkownika, czas ekspozycji, poziom aktywności itp.

Norma EN16350 określa wymagania dodatkowe dotyczące rękawic ochronnych użytkowanych w obszarach, w których występują lub mogą wystąpić strefy łatwopalne lub zagrożone wybuchem.

Inne właściwości elektrostatyczne można określić za pomocą normy EN1149-1 (rezystywność powierzchniowa materiału) lub EN1149-3 (pomiar zaniku ładunku), ale nie są one wystarczające do oceny rękawic ochronnych pod względem rozpraszania ładunków elektrostatycznych.

Norma EN407 określa metody badań, wymagania ogólne, poziomy termicznej skuteczności oraz sposób oznakowania rękawic i narękawków chroniących przed gorącem i/lub ogniem. Dotyczy ona wszystkich rękawic zabezpieczających ręce przed gorącem i/lub ogniem występujących w jednej lub kilku postaciach: ognia, kontaktu z gorącym przedmiotem, ciepła konwekcyjnego, promieniowania cieplnego, drobnych rozprysków stopionych metali i dużych ilości płynnego metalu.

Jeśli produkt posiada odporność na palność, piktogram będzie wyglądał tak                           

Jeśli produkt nie posiada żadnej odporności na palność (0 lub X)*, piktogram będzie wyglądał tak                                                                                                                                                             

Norma referencyjna, której nie można stosować samodzielnie, lecz jedynie w połączeniu z inną normą zawierającą wymagania dotyczące skuteczności ochrony.

• Przestrzegać przepisów dotyczących nieszkodliwości (pH, poziom zawartości chromu VI, itd.).

• Spełniać wymagania dotyczące rozmiarów (patrz tabela).

• Ocenić manualność, oddychalność i komfort.

• Przestrzegać instrukcji odnośnie znakowania, informacji, identyfikacji.

Specyfikacje numerów poziomów i wymagań dotyczących przepuszczalności filtrów do ochrony operatorów podczas spawania i technik pokrewnych. Specyfikacja wymagań dla filtrów spawalniczych z podwójną liczbą poziomów.

Odnosi się do wszystkich typów środków ochrony oczu zabezpieczających przed zagrożeniami mogącymi spowodować uszkodzenie oka, za wyjątkiem promieniowania pochodzenia nuklearnego, promieni X, emisji lasera i podczerwieni wysyłanych przez źródła o niskich temperaturach. Nie ma zastosowania w przypadku, gdy istnieją odrębne normy (ochrona oczu przed laserem, okulary przeciwsłoneczne do użytku ogólnego, itp.).

Norma EN388 odnosi się do wszystkich typów rękawic ochronnych w zakresie oddziaływań fizycznych i mechanicznych w postaci ścierania, przecięcia, rozdzierania i przekłucia. W normie w wersji z 2016 roku pojawiły się nowe, opcjonalne parametry.

Odporność na uderzenia w strefie śródręcza: w przypadku występowania tego parametru pojawi się oznakowanie „P”.

Przykład oznakowania:

4233X P

Przykład oznakowania:

4543D lub 4X43D

Przecięcie ostrzem, 2 metody testów:

EN388 6.2.: niskie lub średnie ryzyko przecięcia. Okrągłe ostrze, na które działa stała siła 5N, przemieszcza się do przodu i do tyłu do momentu, aż próba zostanie przecięta. Mierzona jest liczba wykonanych cykli i na tej podstawie próbce zostaje przypisany odpowiedni poziom.

EN ISO 13997: dla materiałów, które tępią ostrze podczas testu EN388 6.2. i/lub szczególnie odpornych, dla wysokiego ryzyka przecięcia. Proste ostrze wykonuje jedno przesunięcie na 20 mm z siłą 2 N, test zostaje ponowiony z różną siłą tyle razy, ile jest konieczne, aby próbka została przecięta. Próbce zostaje przypisany poziom odpowiadający sile niezbędnej do jej przecięcia. Ta metoda dotyczy głównie sytuacji obarczonych wysokim ryzykiem przecięcia.

Norma EN ISO 10819 określa wymagania dotyczące parametrów tłumienia drgań przez rękawicę. Określa również wymagania dotyczące grubości i jednorodności materiału antywibracyjnego. Należy zwrócić uwagę, że rękawice tego typu mogą zmniejszyć, a nie wyeliminować zagrożenia dla zdrowia związane z narażeniem na wibracje przenoszone na dłonie.

Współczynnik przenoszenia drgań w pasmach częstotliwości jednej trzeciej oktawy od 25 do 200 Hz musi być równy lub mniejszy niż 0,90. Wartość obliczona w pasmach częstotliwości jednej trzeciej oktawy od 200 do 1250 Hz musi być równa lub mniejsza niż 0,60.

Zawiera wymagania dotyczące automatycznych filtrów spawalniczych, a właściwie osłon spawalniczych z automatycznie ustawialnym stopniem ochrony. Osłony są przeznaczone do ochrony podczas spawania oraz w technikach pokrewnych.

Zawiera oznaczenia i wymagania dotyczące współczynnika przepuszczania filtrów chroniących przed promieniowaniem nadfioletowym.